Kapliczka
W mojej rodzinie mamy ważne symbolicznie dziedzictwo. Z pragnienia mojej babci a z pomocą dziadka, w okresie ciężkiego komunizmu, powstała kapliczka. Powód był następujący. Mieszkańcy wiejskiej, wyżynnej części Dębicy nie czekając aż dotrze do nich obraz Matki Bożej, który wtedy peregrynował od do domu w mieście, poprosili jednego z księży naszej parafii, aby z Jasnej Góry przywieść kopię pobłogosławią przez kard. Wyszyńskiego.
Wzięto sprawę w swoje ręce i sami rozpoczęli peregrynację od domu do domu. Wybudowano, specjalne ramy i platformę do przenoszenia obrazu.
Trwało to ponad rok, gdyż obraz odwiedził ok 400 domów. Za jego przyczyną dokonało się wiele dóbr, najbardziej spektakularnym było zachowanie jednego z domów od spalenia. Gościł on na nocne czuwanie, mieszkańcy usnęli, ogień był taki, że lichtarze ołowiane się stopiły a firany zajęły ogniem, obrazowi natomiast nic się nie stało i wszyscy mieszkańcy uszli z życiem.
Kiedy peregrynacja dobiegała końca moja babcia chciała znaleźć dla obrazu Matki Bożej godne miejsce i tak powstała owa kapliczka. Jak wiadomo, wtedy nie można było sobie samowolnie religijnych budowli stawiać, a jednak, władze jej nie tknęły tego drobnego symbolu na Milenium Chrztu Polski.
Różne inne łaski otrzymane przez ludzi tego terenu wyrażają wota wywieszone w kapliczce. Za dawnych czasów była tam sprawowana Msza Święta. Mi samemu, po długim okresie przerwy dane było sprawować Najświętszą Ofiarę dwa razy. Do dziś nieprzerwanie od 1966 w maju i październiku zbierają się tam ludzie na modlitwę i stanowi dla lokalnych mieszkańców kawałek sacrum na ich ziemi. Lubię tam przychodzić i dotykać żywej wiary ludu, ja też po części z tego nurtu wyrastam.
(254)