Kartki z notatnika

Czasem zdarza mi się spotkać kogoś po latach, czy to współbrata czy kogoś innego i doświadczyć, że przez lata które nie widzieliśmy się w tej osobie dokonał się duży rozwój duchowy. Takich rzeczy nie da się ukryć, bowiem prawdziwe życie duchowe emanuje z człowieka nawet kiedy o nim nie mówi. Dziękuję Bogu za takie momenty, dane są one bowiem ku wzajemnemu pokrzepieniu. Ostatnio miałem takie właśnie spotkanie, które mi to na nowo uświadomiło. A jako, że doświadczenie łaski Bożej powinno zwiększać dziękczynienie to i taki utwór jako załącznik do refleksji o kroczeniu za Jezusem w mocy Ducha Świętego.

(98)

Kończy się powoli tydzień misyjny (choć sama idea tygodnia misyjnego jest raczej polska, w Kościele powszechnym obchodzi się wspólnie tylko tzw. Niedzielę Misyjną, która przypadała ostatnio)
Z tej okazji specjalny utwór pokazujący harmonię różnych wyrazów kulturowych. Irlandzcy muzycy z południowo afrykańskim zespołem Ladysmith Black Mambazo.
Jeden z Ojców Kościoła tak właśnie obrazowo pisał, że w Kościele wciąż dokonuje się Dzień Piędziesiątnicy, gdy coraz to nowe ludy są włączane do Kościoła i wielbią Boga w swoim języku. Możemy rozciągnąć tę analogię i dodać, że nie chodzi tylko o język w sensie fonetycznym ale o język jako kulturowy sposób wyrazu.
Taki jest sens misji i w sensie geograficznym ale i w sensie personalnym, gdyż każde serce które nie nigdy nie usłyszało, bądź kiedyś słysząc roztwoniło dar Ewangelii, jest dla nas kontynetem misyjnym.
Ten personalny wymiar jest też bardzo ważny, gdyż leczy z bujania w obłokach duszpasterskich. Nie darmo już św. Karol Boromeusz mawiał, że jedna dusza ludzka jest wystarczającym terenem pracy dla jednego biskupa.

(155)

Wczoraj w nocy zmarł jeden z naszych irlandzkich starszych współbraci, który przynależał do naszej wspólnoty w Maynooth, choć ostatnie 1,5 roku spędził w domu opieki (co pozwoliło mu przeżyć ten dodatkowy rok). Dowiedziałem się o tym wracając z różańca z sanktuarium fatimskiego. Jako, że każdego ranka z jednym z moich współbraci z Polski, wcześnie rankiem celebrujemy tu Mszę Świętą, tę dzisiejszą postanowiłem ofiarować za spokój jego duszy.

Odprawiliśmy Mszę Świętą (wspominając też dziś bł. Jerzego Popiełuszkę) a kiedy wróciliśmy do zakrystii na stole w zakrystii zobaczyłem małą książeczkę z innego spotkania międzynarodowego werbistów sprzed… 18 lat. Nie zwróciłem na nią uwagi wychodząc do Mszy.
Myślę sobie: „po co ktoś ją tu wyciągnął?” Patrzę dokładniej, na róg książeczki a tam podpis… Brendana, za którego odprawiałem Mszę Świętą. Rzeczywiście na tyle na ile go poznałem miał zwyczaj podpisywania różnych rzeczy. Myślę, że znalazła się tam nieprzypadkowo :) Współbrat z którym kocelebrowałem zinterpretował to jeszcze bardziej jednocznacznie. „Widać, prosi o modlitwę”.

I dodatkowa uwaga na marginesie. W naszym mówieniu o miłosierdziu bardzo często skupiamy się obecnie (przynajmniej mam takie wrażenie) na uczynkach miłosierdzia co do ciała. Nie wolno nam zapomnieć, że te co do duszy są równie ważne a jeden z nich wykracza poza „dziś” a jest nim modlitwa za zmarłych. Warto to sobie przypominać i uczyć dzieci aby pamiętały w modlitwie także za tych, co odeszli.

(134)

Wiele razy doświadczałem wypełnienia się w rzeczywistości słowa z listu do Rzymian: „Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska”.
Widziałem, że przykładając rękę do rzeczywistości o którą „w świecie” dokonuje się walka, człowiek doświadcza niesamowitego błogosławieństwa Bożego. Tak było przez 10 lat kiedy dość mocno byłem zaangażowany w ewangelizację młodzieżową w Polsce. Myślałem, że i w Irlandii Duch Święty poprowadzi mnie głównie w stronę młodzieży, ale nie – On prowadzi mnie w stronę ewangelizacji (i katechizacji) dorosłych oraz rodzin. I w obu tych rzeczywistościach, a szczególnie w apostolstwie rodzin doświadczam niesamowitego Bożego błogosławieństwa :)
„Uwielbiajcie Pana, bo na wieki trwa Jego łaska!”

(369)

Niedawno do mojego prywatnego „semi-ikonostastu” dołączyła nowa ikona św. Michała Archanioła.  Wczoraj po pierwszych niedzielnych nieszporach ją poświęciłem. (więcej…)

(837)

Warto pozostawić sobie ślad po przeżyciu tak ważnego czasu jak doroczne rekolekcje. To kolejna „kartka” w notatniku, który prowadzę od ponad 11 na łamach tych stron.

Kiedy planowałem początkiem roku swoje rekolekcje, to jakoś szybko intuicyjnie pomyślałem o Pieniężnie, miejscu gdzie spędziłem pięknych 6 lat swojego życia na przestrzeni 2003-2011.

W tym roku mija 5 lat od złożenia przeze mnie ślubów wieczystych i ten dodatkowy motyw, tylko mnie utwierdził w wyborze. Kolejny fakt to, że głoszącym był werbista. Już sporo lat minęło od kiedy w werbistowskiej rodzinie werbistę na rekolekcjach słuchałem. Warto owych głosicieli przeplatać, gdyż werbista będący „jednej krwi” głosi inaczej niż kapłan innej duchowości. Dobrze więc czerpać z dwóch źródeł.

Na samym początku po przylocie odkryłem, że Pan w swoim słowie ten wybór potwierdza. Oto bowiem na polskiej ziemi przywitało mnie w liturgii słowo o Jezusie, który powrócił do Nazaretu gdzie się wychował. Motyw Nazaretu wiele razy wracał do mnie w czasie kleryckich lat, kiedy dusza rwała się do apostolskiej działalności a tu korytarze czekały do szorowania :)

Po paru latach znów mogłem pobyć i pokontemplować w miejscach, które wypełnione są tyloma przeżyciami.

Co więcej, całe rekolekcje oparte były o księgę Jonasza. A to właśnie z tą księgą i jej lekturą w liturgii w październiku 2001 roku związana była moja walka o wybór życia zakonnego, na które nie chciałem się zgodzić tak jak Jonasz na Niniwę. Pisałem o tym w tekście Jak grom z jasnego nieba.

Po tych kilkunastu latach mogłem odkryć głębię tej księgi a zarazem i głębię Bożego wezwania. Najważniejsze jednak to na nowo zejście w głębię doświadczenia konsekracji, tego niewysłowionego „my”, które tworzy dusza człowieka łącząc się z Bogiem przez śluby. To szczególne „Święte Świętych” do którego wejście łatwo zastawić rupieciami codzienności.

Czas wracać do codzienności, do szybkiego tempa, wielu zadań i problemów. Dobrze, że z odnowionym sercem i ożywioną świadomością charyzmatu Zgromadzenia Słowa Bożego.

(774)

Noc z 13/14 sierpnia przypomina mi pamiętną noc 2002 roku, gdy spakowałem cały swój „dobytek”: ubrania, książki, rzeczy osobiste i ruszyłem w nieznane, rozpoczynając drogę zakonną. Nie wiedziałem ilu ludzi będzie ze mną rozpoczynac życie w zakonie, nie wiedziałem za wiele kim są werbiści ;), nie byłem nawet nigdy w Nysie, do której jechałem. Same niewiadome :) Byłem jednak mocno przekonany, że Jezus mnie właśnie tam wzywa.

Zamykałem radykalnie za sobą jeden 20stoletni rozdział życia (nie wiedziałem nawet kiedy znów będę w domu rodzinnym – było prawdopodobne, że dopiero po 1,5 roku pierwszy raz na krótko) , Przedzierałem się przez noc autem, wraz z moimi towarzyszami drogi (z których jeden też owego roku zaczynał przygodę powołania w innym zakonie, ale już jest u Pana, umarł jako zakonnik choć nie dane było mu dojść do kapłaństwa. Jego grób staram się odwiedzać zawsze z okazji urlopu).

„Pan będzie strzegł twego wyjścia i przyjścia teraz i po wszystkie czasy.” Ps 121,8 – wierny jest Pan swojej obietnicy i strzeże, i za to Ci Panie dzięki! :)

(541)

Tak witał przez parę lat nagłówek mojej strony w pierwotnej wersji :)

Jubileusz, za jubileuszem :) Wczoraj młody jubileusz na TT a dziś już dużo poważniejsza rocznica mojego miejsca w sieci :)
Formalnie datuję powstanie mojej strony na 27 czerwca 2004 roku.
(kiedyś pisałem o tym http://barteksvd.net/zycie-ludzi-to-wspominanie-trwanie-i-?/ )
Sporą drogę to miejsce przeszło od samodzielnej konstrukcji, co wtedy nie było aż tak powszechne :) do własnej domeny i różnych silników CMS. Dziś webpejżdże są raczej towarzyszącą formą, która bez aktywności w sieci społecznościowej w przypadku osób indywidualnych oznaczałaby marginalizację przekazu, ale wciąż ważną – bo dającą pełną swobodę bez możliwości, że ktoś będzie nas cenzurował.
Dziś w czasie porannej Mszy Świętej pamiętałem w modlitwie o tych kilkudziesięciu tysięcy internautów, którzy przez te lata przez mój serwis się przewinęli.

(757)